Je zult wel denken, als je naar de afbeelding hierboven kijkt, gaan we een broodje kaas schilderen? Maar nee, dat is niet de bedoeling. De foto is om een andere reden boven de blog geplaatst. Ik ga het je vertellen.

Ken je het, dat je zo geconcentreerd met iets bezig bent dat je alles om je heen vergeet? Opeens kijk je op de klok en denk je Wat! Is het al zo laat? Of je vergeet dingen die je had moeten doen. Of je weet niet meer of je iets al gedaan hebt. Dit heeft niets met ouderdom te maken maar het komt omdat je in diepe concentratie met dat ene bezig bent.

Zo was ik in de tachtiger jaren met een groep mensen op schildervakantie in Bakkeveen. Dit plaatsje ligt in een mooi bosrijk gebied in zuidoost Friesland. Ik trok eropuit met schildersezel en tas met schilderspullen en installeerde mij bij een mooie boerderij. Ik zocht een goede compositie en ging aan de slag. In die tijd schilderde ik nog vrij realistisch. Ik werkte uiterst geconcentreerd. Na een tijdje bedacht ik dat ik maar eens iets moest eten. Uit mijn tas haalde ik een boterham met kaas. Ik nam een hap en nog een hap. Ik weet nog dat ik wel vaag dacht: wat smaakt dat vreemd. Maar min of meer gedachtenloos at ik door zonder verder nog iets te proeven, want ik werd volledig in beslag genomen door het schilderen van de boerderij. Op een gegeven moment was het tijd om naar het verblijfadres terug te keren.

En toen kreeg ik ´s avonds verschrikkelijke hoofdpijn, echt niet normaal! Ik moest zelfs gaan liggen. Wat bleek? Ik schilderde in die tijd met olieverf en gebruikte terpentine als medium. De dop van het flesje was losgeraakt en het flesje was omgevallen in mijn tas waar dus ook de boterham met kaas in zat. En, je raadt het al: de terpentine was in de boterham getrokken, vandaar dus die rare smaak. Ik was bezig om mezelf te vergiftigen! De les die ik hieruit geleerd heb is: voedsel en verfspullen gescheiden houden en doppen goed vastdraaien (ha, ha. dit laatste gaat helaas nog regelmatig mis tot ergenis van mijn echtgenoot).